„Choćby kto wszystkie księgi przeczytał, Choćby i Aniołów pytał –
Jak dążyć do doskonałości? Jeden sposób – żyć w miłości.”
(s. Roberta Babiak)
Zofia Babiak urodziła się 24 czerwca 1905 roku we wsi Brandwica, na terenie diecezji sandomierskiej w ubogiej galicyjskiej rodzinie. Już od najmłodszych lat pragnęła swoje życie poświęcić Bogu, które to pragnienie zrealizowała 7 września 1929 roku, wstępując do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej w Starej Wsi. 1 lutego 1930 roku rozpoczęła nowicjat, otrzymała habit zakonny i nowe imię Roberta. 9 września 1931 roku w przemyskiej katedrze doznała poważnego urazu nogi, następstwem którego była gruźlica kości. Odtąd siostra Roberta przez 14 lat aż do śmierci, swoje cierpienia łączyła z Chrystusowym krzyżem. 3 stycznia 1940 roku rozpoczął się nowy etap w życiu siostry Roberty. Po siedmioletnim okresie duchowych ciemności dusza jej została zalana światłem Bożym i Jezus wprowadził ją w głębiny życia duchowego. Niedługo potem zaczęła prowadzić swój dziennik duchowy. S. Roberta zmarła 12 lipca 1945 roku w Starej Wsi, w opinii świętości i została pochowana na miejscowym cmentarzu. 30 czerwca 2014 roku na terenie Archidiecezji Przemyskiej został rozpoczęty proces beatyfikacyjny Sł. Bożej s. Roberty Babiak. Ufamy, że przez jej pośrednictwo Pan Bóg kolejny raz przypomni światu, że ocalić go może tylko miłość, a Bóg jest Miłością.
